Matching Tracksuits

ameryka

NPR Thoughts

Thursday 30 March 2006

A couple of thoughts for which NPR was a catalyst today:

We are financing both sides of the war on terror. Of course through our taxes we’re paying for the United States’ military operations. But through our consumption of oil, we’re financing the terrorists. We’re providing funds that eventually make their way back to terrorist organizations every time we fill up our gas-guzzling SUVs.

Is Iraq a country that can only be ruled by a strong-armed leader? In other words, is Iraq as it is today because Iraqis have various emotional and political scars due to almost decades of dictatorial rule, or has Iraq been ruled dictatorially for so long because of the national temperament? I’m not suggesting that Iraqis are somehow genetically prone to violence. Rather, think of how Iraq was formed — cobbled together by imperialist powers without regard for ethnic and religious differences. These differences — Sunni versus Shi’a, Arab versus Kurd — are now pushing the country toward civil war.

With both points, we have an almost appropriately ironic situation: the West creates its own problems.

Any surprise

Sunday 5 February 2006

why such a large percentage of Americans are overweight?

Here are the facts: 11.2 million pounds of potato chips; 8.2 million pounds of tortilla chips; 4.3 million pounds of pretzels; 3.8 million pounds of popcorn, and 2.5 million pounds of nuts.

That adds up to 30 million pounds of snacks that Americans will wolf down Super Bowl Sunday, according to research by the Calorie Control Council and the Snack Food Association.

That means the average armchair quarterback will consume 1,200 calories and 50 grams of fat just from snacking — not counting any meals. (Source)

I znowu brakuje mi czasu.

Sunday 15 January 2006

Zaniedbuje bloga, wiem ale bezgranicznie oddalam sie urzadzaniu naszego mieszkania.

Szyje zaslony, poduszki, w grudniu malowalismy ragaly a prucz tego zwyczajny rytm — praca, dom I nasze coraz ciekawsze zycie towarzyskie. Czas tak strasznie szybko mi biegnie I ciagle mi go na cos brakuje. A wszystko rozpedzilo sie listopadzie, kiedy lokalna galeria przyznala nam miejsce na scianie I postanowilismy sprobowac sprzedawac nasze zdjecia. Przygotowanie wystawy zajelo nam pol listopada I pierwszy tydzien grudnia. Wszystkie wieczory I weekendy spedzalismy tnac paspartu, oprawiajac zdjecia I przygotowujac skromna dekoracje naszej sciany — Koliba. Koliba ruszyla pierwszego grudnia I niestety nie prosperuje zbyt dobrze, do tej pory sprzedalismy tylk jedno zdjecie. Wiec jak na razie zainwestowalimsy w Kolibe troche pieniedzy i mnostwo czasu a w zamian pozostaje nam jedynie satysfakcja, ze nasze zdjecia wisza w jednej z bardziej znanych galerii w centrum miasta. Pozniej ruszylismy ostro z przygotowaniami swiatecznymi. Ja jak to moja mama mowi umiem sobie narobic roboty. Wymyslilismy sobie regal na ksiazki I dwa male regaly na plyty kompaktowe. A ze nasze potrzeby ciagle sa wieksze niz dostepne fundusze kupilismy meble z surowego drewna I sami postanowilismy je pomalowac. Gary niestety bardzo szybko odpadl z calej imprezy bo po kazdym malowaniu dostawal strasznych bolow glowy. Zostalam wiec sama z trzema regalami, ktore malowalam w lazience, bo niestety bylo juz za zimno zeby malowac na balkonie. W lazience miescil sie tylko jeden, wiec malowalam je kolejno, warstwa po warstwie (2 do czterech warstw koloru i po trzy warstwy lakieru bezbarwnego), dzien po dniu, bo farba musiala schnac przynajmniej 4 godziny. Wracalismy wiec z pracy, Gary zabieral sie za gotowanie a ja za malowanie i tak w kolko przez trzy tygodnie a w miedzyczasie przygotowalismy swieta z gruntownym sprzataniem, pieczeniem i gotowaniem — dokladnie tak jak w domu. Teraz zabralam sie za okna. Szukalam karniszy, wieszlam polskie firanki, ktore mama przyslala nam na gwiazdke. Szyje zaslony i poszewki na poduszki pod kolor — generalnie znowu narobilam sobie roboty.

Faktycznie to wszystko pochlania mi mnustwo czasu i wieczorami przewaznie padam zmeczona do lozka. Ale warto, po pierwsze swieta byly bardzo udane, i my, i nasi goscie milo spedzilismy czas, po drugie to wszystko bardzo mnie cieszy i pochlania, planuje, kombinuje, szukam okazji po miescie no i przede wszystkim nasze mieszkanko wyglada coraz przytulniej. Obydwje stwierdzilimy, ze powoli zaczynamy myslec o tym mieszkaniu jak o naszym domu. No a dzisiaj przychodzi do nas Kuba z rodzina. Kube poznalam w lokalnym rosyjskim sklepie, jest Polakiem, mieszka w Asheville juz kilka lat. Dzisiaj przychodzi ze swoja rodzina na kolacje. Jestesmy bardzo ciekawi i zony, ktora jest Blugarka i dzieciakow, ktore wychowuja sie w trzyjezycznej rodzinie.

Not So Hallow…

Tuesday 1 November 2005

I’ve never gone trick-or-treating in my entire life. Never once. I grew up in a church that declared it pagan, satanic, and completely off-limits for any “true Christian.” As a result of living most of my adult life in Poland, I’ve never been at home when trick-or-treaters came round. I lived in Boston for two years, but I think I was out with friends when the kids were making their rounds. And so last night was to be the first night I handed out candy.

Kinga and I weren’t terribly thrilled about it, but it was a novelty for both of us, and we both like novelty. We went to Sam’s Club and bought three bags of candy, sure that we’d be mobbed. There are quite a few kids that live in our apartment complex, and it seemed to be prime hunting ground for kids of parents who prefer a somewhat controlled environment for their wee ones.

Not a single knock. Nothing.

Kinga mocked sadness, but I think it was more the realization that we’d already opened one of the bags of candy and would not be able to return it for a refund.

And we never did carve the pumpkin my parents brought the last time the came for a visit.

Golden Slippers

Monday 10 October 2005

Mars Hill Fair, 1 Oct 05

Not quite as distant as it sounds, Mars Hill is a small community about fifteen miles north of Asheville. Last weekend, Kinga and I went up for a country fair. Bluegrass music, quilting stalls, homemade cheese — the whole deal.

We bought some great goat cheese, and of course, there was a bit of live music everywhere.

That’s one of the greatest things about bluegrass: it’s community music. The more, the merrier. In that sense, it’s very similar to Polish Goralski (Highlander) music. Songs that everyone knows, half the people wandering around have instruments themselves — it always becomes a big sing-along.

More than that, though, bluegrass and Goralski both run the cliche gamut as far as talent goes. In a group of players, there’ll be one or two who just astound, and one or two who clearly have just begun playing.

Another critical similarity: both sound much better live, and too much recorded music of either can be tiresome.

Good morning

Thursday 6 October 2005

I’m shocked at how many times I’ve said “Good morning” to students coming into class where I’m subbing, and been ignored.

Completely ignored.

What happened to politeness? What happened to basic social skills?

Shakin’ the Rolls

Monday 3 October 2005

The entrance to our apartment complex is situated between two fast food restaurants: an Arby’s and a McDonalds. When Kinga and I first came to look at the apartment, we were given directions which included those two restaurants as landmarks. Whenever we give directions, we in turn do the same.

We’ve never really eaten at either restaurant. Kinga has never been a fan of fast food, having grown up in a country more or less devoid of it (at least in the time she was growing up). I ate less than my fair share growing up. I was never crazy about any of those places, but they were convenient and so I did eat there from time to time, though almost never at McDonalds.

About once a month, Kinga and I like to walk the quarter of a mile down the long driveway and get shakes (she, vanilla, I, chocolate) at McDonalds. No burgers, no fries, just shakes. And smalls, at that.

All the same, I feel embarrassed walking in. Looking around the room at the patrons, I want to say, “We’re just here for shakes! We’re not going to eat this filthy, greasy food, just a bit of ice cream mixed with milk!” And it must be much greasier than I remember, for you walk in and smell it — you can almost feel it hanging in the air.

The cliche is that America is fat because of such restaurants, that McDonald’s and Wendy’s play a disproportionate role in the fattening of America. While not a staunch defender of freedom of grease, I used to look at that argument in the past with skepticism. “It’s more a lack of exercise,” I thought. But on seeing the average McDonald’s customer for the first time in years, I’ve come to the conclusion that it must be more the food than the lack of exercise.

Every time — and I mean every single time — Kinga and I have gone for a shake, there is always a family or two sitting in McDonald’s who probably have between them enough weight for one or two additional people. Last night, there was a family to the right of us as we ordered our monthly shakes and a family coming through the drive in, and they were all, parents and children, huge.

The question is, who’s to blame? Fast food is undeniably that — fast, and convenient. I suppose when the majority of what you sell is simply taken out of a freezer and fried, it can’t help but be fast. Don’t these fast food places have any sense of guilt in what they’re feeding people?

An interesting article ran this morning in the IHT about this: “Processed foods? Read this, France says

But food can be fast and healthy. The only place Kinga and I eat at with any regularity is

Subway, and for ten years I’ve always gotten the same thing: a veggie sub and water. But it seems the vast majority of people doesn’t want vegetables, but meat. Fatty, greasy meat.

In the end, though, it’s like cigarettes: smokers and McDonald’s patrons are ultimately responsible for their own decisions. We can argue that there has been misleading advertising and so on, but let’s be reasonable — something dripping with fat or glistening with grease is so obviously unhealthy that it’s hard to imagine who could be fooled by any kind of advertising spin whatsoever.

Help II

Tuesday 27 September 2005

It can be a look — eyebrows furrowed and mouth slightly askew, or the opposite: eyebrows raised with eyes opened Bambi wide. It can be a sound — smacking licks, a gasp of exasperation. It can be body language — a staunch refusal to look someone in the eyes, shoulders turned perpendicular to another’s body, a tapping pencil. It can probably be even a smell — pheromones released, but undetected by the blunt human nose.

There must be a thousand ways of telling someone, “I don’t want your help, and I think you’re a fool for offering it” without uttering a single word.

At some point we all need help, so the theory goes. But there are a few stalwart individuals who would rather drown than take a proffered hand. There are a few who will refuse swimming lessons even as they stand on the ever-vertical deck of a sinking ship, not take a parachute in a spiraling plane.

Emigranci

Sunday 11 September 2005

Zawsze bede tutaj tylko emigrantem. Nie wazne czy legalnym czy nielegalnym zawsze bede sie czula emigrantem i bede sie identyfikowac ze wszystkimi Polakami, Meksykanami i wszystkimi, ktorzy przyjezdzaja tutaj w poszukiwaniu lepszego zycia. Coraz czesciej slysze jak Amerykanie traktuja i co sadza o nielegalnych emigrantach i przykre to jest ale jak na razie widze, ze opinia o nich jest jak o Cyganach w Polsce. Tutaj gdzie mieszkamy jest bardzo duzo Meksykanow, na pewno w duzej mierze sa tutaj nielegalnie a wszystko co zle w miescie to nielegalni emigranci z Meksyku. Wszelkie utrudnienia w biurach, kradzieze i rozboje to na pewno Meksykanie, taka panuje powszechna opinia (to tak jak w Nowym Targu Cyganie – wszystko co zle to oni).

Amerykanie z duzym lekcewazeniem wypowiadaja sie na temat nielegalnych emigrantow tutaj ale nie zdaja sobie sprawy, ze to oni wykonuja tutaj najgorsze roboty. Albo zdaja sobie sprawe ale wydaje im sie, ze taki jest porzadek rzeczy i dalej narzekaja na nielegalnych. Jak mijamy jakies roboty drogowe tutaj to 90% robotnikow to Meksykanie. Ale to jeszcze nic, w ostatnim “Przekroju” jest wstrzasajacy artykol o Polakach, ktorzy pracowali przy oczyszczaniu “strefy zero” w Nowym Jorku po 11 wrzesnia 2001 r. Okazuje sie ze ogromne ilosci azbestu, ktore tam unosily sie w powietrzu i ktore ci robotnicy wdychali teraz daja o sobie znac i ludzie ci umieraja jeden za drugim doprowadzajac wczesniej siebie i swoje rodziny do bankructwa, gdyz bezlitosny system zdrowia w Stanach blyskawicznie oproznia ich kieszenie. I Mozna sie teraz pytac kto pozwolil im tam pracowac bez odpowiednich zabezpieczen i dlaczego teraz nikt im nie pomoze ale jakie to ma znaczenie oni juz poswiecili swoje zycie dla Ameryki z bardzo praktycznych pobudek. Teraz nikt tego nie bedzie nawet pamietal bo o takich rzeczach sie tutaj nie mowi, nie brzmia zbyt dobrze i zle swiadcza o tym “wspanialym” kraju. www.przekroj.pl: Z drugiej strony sa jednak ludzie, ktorzy znajduja tutaj swoj raj. Wczoraj poznalismy kobiete, ktora przyjechala tutaj z Izraea. Ona stwierdzila, ze pan Bog sie pomylil, ze kraj mlekiem i miodem plynacy to wlasnie Ameryka i ze ona sama jeszcze w zyciu nie czula sie tak bezpiecznie. Tutaj odnalazla swoje szczescie.

Trudno sie dziwic, ze ktos kto przyjezdza z Izraela ma wlasnie takie odczucia. Prawda jest jednak taka, ze te kobiete sprowadzil tutaj pewin amerykanski, dobrze sytuowany biznesmen i on ja tutaj utzymuje. Przez ostani rok nie musiala pracowac, przyzwyczajala sie do nowego srodowiska, teraz zaczyna myslec o powrocie do pracy. To na razie pierwszy tego typu przypadek emigranta w Stanach jaki znam. Przwaznie ich poczatki sa nieco trudniejsze, i momo, ze jest duzo latwiej niz w miejscu z ktorego przyjezdzaja to tez jest im ciezko.

Bluegrass Festival

Monday 5 September 2005

Z polskich gor, z polskiej Orawy gdzie bylismy w centrum orawskiej i goralskiej kultury i muzyki przenieslismy sie w Apalacze gdzie kroluje “Bluegrass.

Dla mnie brzmi to jak muzyka kantry ale Gary twierdzi, ze to jest odlam kantry. Moze kiedys bede to odrozniac. W Asheville przez cale lato w kazdy weekend odbywaja sie koncerty w samym sercu miasta na malym skwerze tuz pod Urzedem Miasta. Bylismy w ubiegla sobote po raz pierwszy i pewnie pojawimy sie jeszcze nie raz, bo Gary uwielbia bluegrass a ja musze przyznac, ze dobrze sie bawilam. No wiec byly gitary, kontrabasy, bandza, mandoliny, skrzypce, pojawila sie nawet harmonia — wszystko akustycznie, byly spiewy, rowniez na glosy, byly tance (do tego tanczy sie tzw “step dance” — stepuja az dudni) i byly tance dla wszystkich przed scena.

Oczywiscie ja mialam ochote sie przylaczyc, niestety Gary wolal robic zdjecia. Caly koncert trawl 2.5 godziny i zaden zespol nie zagral wiecej niz 2 kawalki, bylam zaskoczona iloscia wykonawcow. Nie byly to duze zestpoly, trzyosobowe czasami wieksze szescioosobowe. Nie byly to oficjalne zespoly istniejace przy jakichs instytucjach w 95% byla to grupka znajomych, pasjonatow, ktorzy po prostu spotykaja sie i razem graja bluegrass. Dlatego musze przyznac, ze zaskoczyl mnie wysoki poziom wszystkich wykonawcow. Ladnie graja, wszystko pod buta a wiele tekstow jest bardzo humorystycznych. Przez caly koncert zastanawialismy sie jakby to bylo i jak zareagowalaby widownia gdyby mozna pokazac im tutaj kawalek goralskiej muzyki i tanca??? Jeszcze raz szkoda, ze to jest tak strasznie daleko ta Ameryka…

Nakrecilismy krociutki film z naszym zdaniem najlepszego wystepu. Jest to duzy plik, wiec trzeba uzbroic sie w cierpliwosc.

I grew up in bluegrass country, but it took moving to Poland to make me really appreciate it. I wouldn’t call myself a “fan” — I have a couple of CDs and I enjoy it, but I’m not crazy about it. Moderation, as in everything.

In Asheville every year, there’s a several-week-long bluegrass festival held every Saturday night in the center of town. Kinga and I went last week and, long story short, “a good time was had by all.”

Particularly entertaining was a grandmother who could yodle like nobody’s business (trying to get in the mood here) and who also sang a most curious song about a mule, complete with the braying.

Neck Pigment

Thursday 25 August 2005

I’ve been fighting for some time with the term “redneck.” While not racist, I think, it’s classist. The same basic thing: making assumptions about an individual’s character based on a stereotype of his racial, cultural, ethnic group.

Really, I try not to use that term.

And then feel guilty when I laugh at something like this.

Quick Fixes

Saturday 20 August 2005

Oil prices approach $70 a barrel, with analysts saying an even $100 a barrel is not unrealistic.

Politicians say there’s little we can do about it, and point out that the national average is still not as high as the inflation-adjusted prices of 1981 of $3.11.

“I wish I could say there is a quick fix, but there is not,” said Rep. Bob Beauprez, a Colorado Republican who is expected to face a tough reelection campaign next year. “Everybody is feeling the pinch.” (Washington Post)

Everybody is feeling the pinch, but I’m sure Bush’s oil company cronies are feeling it less than we mortals. Such is the reality of a market economy, some might say, shrugging their shoulders and walking away.

Quick fixes? We had thirty years to solve this problem. What did we learn from the late—70s, when long queues at the pump helped force Carter out of the White House? Apparently nothing. Hybrid car sales are most certainly rising — we’re thinking the next car we buy will have to be hybrid — but it all seems too little too late. No one is in a position to thumb his nose at the oil cartels and say, “Screw you! We just won’t buy your oil.”

China would surely be grateful.

We’ve built our entire civilization on fossil fuels, and it seems that the people sitting on said fuels will soon be realizing the power they wield. OPEC has us by the gonads, and has for decades. We saw in the late—70s what could happen, and yet our dependence only grew.

Not only that, but in America we’ve built our culture on a sense of independence that somehow dictates that we all have cars, that we fill our highways with cars transporting only the driver and a cell phone.

Lawmakers also cannot easily suspend or reduce the 18.4-cent-per-gallon federal tax on gasoline. That money goes straight into a trust fund for covering highway and mass-transit upgrades. When gas prices climbed in the 1990s, some Republicans were quick to call for lowering the tax. This time, however, Congress has boxed itself in by passing the largest-ever transportation bill just before leaving for the August recess.

And how much of that transportation bill was aimed at improving public transportation? If you live in a larger city, a car might not even be necessary. Living in Poland showed me that even if you live in the boondocks, a car is not completely necessary. A nice convenience, but not a necessity.

Sen. John F. Kerry (D-Mass.) and others say Bush should take a harder line with Saudi Arabia and other oil-producing nations, and demand that they release more oil and help push down the price of oil, which hit a record $66 per barrel this week. But skeptics say that approach has not worked in the past. “We have to realize they have the oil, and it’s a seller’s market,” Beauprez said.

Don’t worry — Bush will find a reason to attack them soon enough and then we’ll have all the oil we need.

Wasn’t this Iraq thing supposed to be about oil? Isn’t that what we bleeding hearts have been saying all along, that the WMD charges were just a smoke screen to justify a long-planned war? For whom could that oil be intended?

Even if that obstacle could be surmounted, “if you roll back that tax, people have to keep in mind that may not transfer into savings for consumers,” said American Automobile Association spokesman Mantill Williams. “It’s not automatic [that gasoline firms] will give that discount to the consumer.”

Oh — right. Right. Bush’s and Condie’s and, well, the whole administration’s buddies in the oil industry are getting their campaign contributions back many times over. It was a sound investment.

America, goes the cliché, where we have the best politicians money can buy.

Oil companies have us over a pork barrel and that’s that. We drive buy a service station and, noticing that the prices has jumped up two cents overnight, cut in quickly to fill up before it goes up again — even if there’s three-quarters’ of a tank still in the car. We buy their product even when we don’t need it at the moment…

Preventive Questioning

Wednesday 17 August 2005

Coming right out with it, I failed the North Carolina written driving test today.

Twenty-five questions, and I could make only five mistakes. I made it through twenty-two questions before racking up my sixth and final wrong answer, which resulted in the screen going blank and informing me tersely that I’d failed. I went back to the  examiner and she seemed surprised.

Indeed, I was surprised. I’d gone through the manual and remembered all sorts of fun facts.

  • It takes 211 feet to come from 55 MPH to a full stop.
  • You can’t park within 15 feet of an intersection when the road is not curbed; when it’s curbed, it’s 25 feet.
  • A person has to be visible at a distance of 200 feet with high beams and 70 feet with low beams for your lights to be “valid.”
  • Your horn must be audible at a distance of 50 feet.
  • You must stay two seconds behind the car in front of you (i.e., not the # of car-lengths, as I’d learned so many years ago).

All sorts of fun facts.

What did about 20% of my randomly prepared test involve? DUI.

For the first DUI offense, how long can the DMV revoke your license?

Any amount of time would make my life infinitely more complicated. But that is not the reason I don’t drink and drive. I know I can kill myself and others doing it — that’s why I don’t do it. Simple.

What is the punishment for refusing to take a Breathalyzer test?

What does it matter? I know it can only be something unpleasant, something that will make the situation — and my life in general — more difficult, so even if I knew I’d fail it, I’d take the stupid test.

What should the punishment be? The officer should give you a quick bullet to the head — you’re obviously too stupid to be making a positive contribution to society.

What is the first step to getting back your license after having it revoked for DUI?

I didn’t know. (It turns out that you have to take a driving course.) If I were so stupid as to get in the car after drinking, I don’t know that I deserve to get my license back. But if it were revoked, I guess I’d start worrying about how to get it back then, not before my license has even been issued.

The good news: Kinga’s test had no questions about driving drunk and had studied her butt off — though she didn’t know the answer to those questions either — so she passed her test, successfully drove the examiner around the neighborhood, and got her NC driving license.

Pierwsza Rocznica i pierwsze sushi!

Wednesday 17 August 2005

Teraz jestesmy tutaj, tak strasznie daleko od tych wszystkich ludzi i od tych wszystkich miejsc…

Pierwszy rok malzenstwa mamy za soba. Oboje zgodnie stwierdzilismy, ze byl to bardzo dobry rok i postanowilismy to uczcic. Gary nalegal, zebym wreszcie sprobowala sushi. Nie protestowalam, nie mialam na tym punkcie zadnych uprzedzen, sama bylam ciekawa jak tez smakuje surowa ryba. Musze przyzanc, ze smakuje wysmienicie.

Sprobowalismy roznych rodzajow i wlasciwie tylko jeden zdecydowanie mi nie smakowal, to byla osmiornica, mieso jakies takie gumowe jak dla mnie. Cala reszta byla bardzo dobra. Nie zapamietalam wszystkich rodzajow ryb, ktore probowalismy ale zakodowalam sobie te ktore najbardziej mi smakowaly. Zdecydowanie najlepszy dla mnie byl wegorz ale wydaje mi sie, ze to nie bylo do konca surowe mieso, przynajmniej bylo czyms przyprawione. Dalejlosos i krewetki. Bardzo specyficznie serwuje sie to sushi, na takich szesciokatnych kawalkach zlepionego ryzu, czasami wszystko przewiazane jest kawalkiem trawy morskiej. Trawa morska niestety tez mi nie smakowala.

Kinga and Raw Fish

Usilowalam jesc paleczkami, Garemu calkiem niezle to wychodzi, niestety w moim przypadku skonczylo sie na jedzeniu palcami ale to chba nie byl az taki wielki obciach. I tak oto w nasza pierwsza rocznice slubu stalam sie fanem sushi — wysmienite — polecam.

Keeping Busy with Great Books

Monday 15 August 2005

Keeping busy is the key. Idle hands, idle minds — conventional wisdom.

We’ve moved in, and as I don’t have a job, the last week has been busy with straightening and organizing. I’m a house-dad, without the “dad” part. Too bad I can’t just get pregnant and make use of the down time. Indeed -— if that could happen, we’d never have to work again, either of us. Medical miracle. Religious miracle, and it wouldn’t even have to be a virgin birth.

Keep busy. Our computer crashed and we had to buy a new one a few months ahead of schedule. Best Buy almost ripped us off, due to a pricing mistake. I went in ready for a fight. At last I can get out all the frustration building in the last year of Polish bureaucracy and tangle in my native language. No tangling there, though. They gave it to us for the advertised price. As if they wouldn’t. Well, in my recent experience abroad, worse things have happened.

Keep busy — else you end up writing things like this.

Two years in a place is enough to make it home. Three years cements it further, and moving after three years somewhere can be overwhelmingly traumatic. Four years could kill a person if she didn’t some kind of support. Seven years, ten years, twenty-six years — the transition period itself could last years. Family and friends constitute “mitigating factors” but most importantly in my experience is a concrete goal, a reason behind it all that motivates and justifies uprooting yourself.

Kinga and I are now settled in, hoping to take root in America. Because I spent seven of the last nine years in Poland, it’s as much a foreign country for me as for her. How long before we think of this place as “home”? I no longer associate our cozy apartment in Lipnica with that word, but also, I don’t imagine our new place when I think of “home,” either. It’s a word that hangs in my imagination, not even suspended by anything tangible. Maybe it will settle with the dust that will accumulate in our new apartment, and gradually pick up the warm associations it needs.

In the meantime, there’s the inevitable sadness that edges everyday life. I see it sometimes in Kinga’s eyes and remember what it was like when I first moved to Lipnica. The stimulation of all that’s new and different in a foreign country can grow tiring, and it’s then that thoughts turn back to the places and faces that usually come to mind alongside the word “home.”

I feel it like a fog in my own thoughts, when I realize anew how distant all I knew and loved in Lipnica is at this moment – friends, students, and now family. I look at pictures taken during our last weeks in Poland and I feel I’m looking at snapshots of another’s life. Seeing myself in some of the shots reassures me that I was there, that I didn’t just dream it all.

This tint of gloom is nothing compared to the wretchedness I felt when I first returned from Poland in 1999. Struggling at first just to scrounge up enough for Boston’s exurbanite cost of living, feeling intense doubt about graduate school, knowing next to no one, thinking it could be over a year — maybe two — before I’d be teaching again, and being so far from everything and everyone I knew in America made the first months dismal. It’s not that every moment was hellish. Far from it. But the transition from my rural Polish world of certainty was emotionally exhausting.

It was a bad day.

One good way to keep busy is looking for work, combing CareerBuilder.com and Hotjobs and Monster daily. Hourly is the temptation — after all, you can search by the hour. Still once a day should suffice.

Reading is another way to keep busy. God knows we’ve got enough books to read now. Dad gave me his “Great Books” collection. An odd thing, those Great Books. Everything from Freud to Euclid, from Shakespeare to Darwin. They’re big, hardback books, with a sixties binding. I thought about digging into Faraday or Adam Smith, but I still haven’t finished Kapuscinski’s Imperium. For now, Faraday waits on his side, stacked on the floor by the bookcase, with the other Great and Heavy Books of Western History beside anthologies and lesser books. My father said he had decided in the late sixties when he bought that Bundle of Books that he would, through his life, read them all. There are fifty-four volumes, beginning with the Iliad and ending significantly with Freud. I’m not  sure how many he read, but I’m fairly sure he never made it out of the ancient Greeks.

The Great Books series gives we intellectual mortals a feeling that we’re somehow greater than we are. After all, we have in our library Gibbon and Ptolemy, Chaucer and Galen. But really, what’s the point? Those who would read them probably already have them. They’re useful for libraries and sect’s bookshelves. No, I’m not so unoccupied that I’ve taken to reading Tacitus, important though he may be.

Keeping busy -— for example, physicals for registering as a substitute teacher, getting a North Carolina driving license (I have to take the test —- can’t just turn in the valid VA license.), getting tags, and so on.

Moje pierwsze amerykanskie urodziny

Saturday 30 July 2005

W tym tygodniu skonczylam 27 lat. Ostatnio nie mialam zbyt wielu powodow, zeby czuc sie staro. Tutaj mam kontakt z ludzmi starszymi ode mnie, wrecz emerytami. To osiedle gdzie mieszkaja rodzice Garego to osiedle emerytow, wiec gdziekolwiek sie pojawiamy wszyscy witaja nas slowami — o,mlodziez przyszla. Milo byc najmlodszym, no ale to 27 to juz niestety blizej trzydziestki niz osiemnastki…

Rodzice Garego postanowili uczcic moje pierwsze urodziny w Stanach w sposob, na ktory godza sie tutaj tylko dzieci i emeryci. Ja zupelnie nieswiadoma tego co mialo sie wydazyc nie musialam udawac zaskoczenia i znioslam wszystko z usmiechem na twarzy. Po pierwsze dostalam od nich suszarke do wlosow — uwielbiam te wszystkie praktyczne prezenty, ktore ostatnio zdaza nam sie dostawac. Tak sie ciesze, ze wszyscy na sile nie staraja sie dekorowac naszego mieszkania. Po drugie, postanowili mnie zabrac na kolacje do Cracker Barrel. To jest taka amerykanska restauracja, ktora serwuje „wiejskie” i „swojskie” jedzenie (wiejski i swojski umiescilam w cudzyslowiu tylko dlatego, ze nie maja wiele wspolnego z polskim znaczeniam tych slow, poza tym jedzenie bylo bardzo dobre) i cieszy sie ogromna popularnoscia wsrod amerykanow. Kiedys probowalismy sie tam wybrac w czasie weekendu, ale kolejka oczekujacych na stolik byla tak dluga, ze zrezygnowalismy. W kazdym razie na moja urodzinowa kolacje Gary zasugerowal danie, ktore skladalo sie z trzech najbardziej polularnych tam potraw — pierogi maczne, ktorych tutaj nie nadziewa sie niczym, smazona szynka i mieso mielone z warzywami (papryka, cebula i przyprawy). To mielone mieso najbardziej mi smakowalo. Obslugiwala nas bardzo mila kelnerka.

Od razu wyczula, ze nie jestem tutejsza, moj akcent rozpoznala jako francuski — cieplo ale jeszcze nie goraco. Kiedy konczylismy posilek a ona jeszcze raz przyszla zapytac, czy niczego nam nie brakuje, mama Garego powiedziala, ze wlasnie dzisiaj mam urodziny i zapytala czy firma nadal serwuje dla jubilatow torciki. Kelnerka powiedziala, ze teraz serwuja cos innego i ze zaraz przyniesie mi moj urodzinowy deserek. Po chwili widze, ze z kuchni wychodzi caly szereg kelnerow i kelnerek (bylo ich czterech albo pieciu) i kieruje sie w strone naszego stolika. Otoczyli nasz stolik i klaszczac zaczeli spiewac specjalna firmowa piosenke urodzinowa. Bylam w totalnym szoku, zupelnie oszolomiona nawet nie czulam sie zaklopotana ale zdecydowanie nie chcialabym przezywac tego jeszcze raz. Zupelnie sie nie dziwie, ze Gary jako nastolatek podobno grozil rodzicom, ze ich zabije, jezeli zrobia mu taka niespodzianke. Wszyscy mieli ze mnie nie maly ubaw, Gary, rodzice no i polowa gosci w restauracji. Jak wychodzilismy ludzie mnie zaczepiali i skladali mi zyczenia — niezly obciach. No coz, ciekawe jakie jeszcze amerykanskie niespodzianki przede mna…

Swimming in Culture

Wednesday 13 July 2005

How many cultural issues can you spot in the image of an American man going to buy swimming trunks? More than you’d expect.

Sunday Kinga and I went out with friends of the family on their houseboat. Those who can read Polish got more details form Kinga, but suffice it to say that water skiing was one of the afternoon activities and Kinga got up on her first try.

Before going, though, I needed a pair of swimming trunks. I have a pair that I bought in Poland, but I’d not be seen in public wearing those in the States. They are, in a word, Speedos. I bought the longest pair the store had, but they’re still skin tight and extremely skimpy. What is it about European men wearing Speedos all the time?

I have nothing against Speedos in the proper context. In fact, I’ve worn them many times — in competitive swimming events. But walking around the beach? Swimming around in a lake? It seems like taking a Ferrari to the corner store for a pack of cigarettes — completely unwarranted and a more-than-slight exaggeration.

So, not wanting to parade around in Speedos yet wanting to save as much money as possible, Kinga and I did the logical thing: we went to Wal-Mart to buy swimming trunks.

It was a mistake.

Wal-Mart is, arguably, one of the cheaper stores in the States, which means it attracts a certain clientele from a certain socio-economic group of people. I don’t know if in fact that has anything to do with the fact that literally 95% of the trunks we found were size XXL, but I have my suspicions. And the colors and designs: Lord, I left with a headache.

I ended up leaving with a pair of violently bright green shorts because they were the only pair I could find that were size large. They’re too big for me, but I feared one of the three “Mediums” we found would be too small.

Wodne

Tuesday 12 July 2005

Nie mamy jeszcze rowerow ale probujemy utrzymac forme. Staramy sie codziennie plywac. W niewilkim kompleksie kondominiow, gdzie mieszkaja rodzice Garego jest niewielki basen do dyspozycji mieszkancow. Nie jest duzy, ok. 10 m dlugosci. Dla mnie wystarczy, plywam dookola az do utraty tchu. Gary mowi na niego duza wanna, ale on to troche inna klasa plywania. Te jego motylki, „flipy” i „flapy” faktycznie maja tam troche ciasno.

W ostatnia niedziele mielismy prawdziwa uczte wodna. Przyjaciele rodzicow maja ogromna lodz, wlasciwie takie male mieszkanie na wodzie. Procz tego motorowke i mnostwo roznych zabawek do uprawianie sportow wodnych. W trzy rodziny zapakowalismy sie na lodz w niedziele po obiedzie. Znalezlismy spokojna zatoke, gdzie nie bylo ludzi i „zarzucilismy kotwice” (czyt. przywiazalismy lodz do drzewa). To bylo istne szalensto. Gary wreszcie mial tyle wody ile lubi, ja odwazylam sie zjezdzac z gornego pokladu na glowke do wody, no i najwazniejsze po raz pierwszy w zyciu jezdzilam na nartach wodnych. Niesamowite przezycie ale bardzo wyczerpujace, dzis jeszcze czuje bole miesni a nie jezdzilam dluzej jak 10-15 minut. Najpierw mialam okazje ogladac wyczyny Aleksandra, syna wlascicieli. On jezdzi na desce i robi rozmaite akrobacje, juz prawie wychodzi mu obrot o 180 st. Pozniej Gary zalozyl narty, podobno latwiej sie na nich jezdzi niz na desce.

Bacznie obserwowalam jak wyglada start na dwoch deskach, to poderwanie sie z wody wydawalo mi sie najtrudniejsze. Ellen, ktora byla wczesniej instruktorka, udzielila mi krotkich wskazowek jak nalezy zachowywac sie w wodzie. Wskoczylam do wody, wrzucili mi narty, krotka szamotanina, zeby je zalozyc, lina juz lezala obok mnie i wszyscy czekali az przyjme wlasciwa pozycje. Siedzialam skulona w wodzie, kolana pod broda, rece wyprostowane, czubki nart wystaja z przodu z wody. Jak juz bylam gotowa to lekko drzacym glosem cicho powiedzialam „hit it” — uslyszeli i motorowka ruszyla. Wstalam za pierszym razem. Podobno udaje sie to 10 % poczatkujacych, czyli nie jest z moja forma i koordynacja tak zle. Najtrudniejsze dla mnie byly jednak zakrtety. Jak lodka zaczynala skrecac moja naturajna obrona bylo podciagniecie sie na linie, wtedy od razu ladowalam w wodzie i caly start zaczynal sie od poczatku. Niesamowity sport ale tak jak mowilam, niewyobrazalnie wyczerpujacy. Po kilkunastu minutach mialam rece i nogi jak z waty a miesnie bola mnie do dzisiaj. Nie mam niestety zdjec, Gary robil zdjecia analogowym, wiec musimy poczekac az skonczymy film.

4 lipca

Saturday 9 July 2005

Bardzo szybko to wszystko sie toczy. Trzy dni w Poludniowej Karolinie, w okolicach Charlotte, powrot, poszukiwanie mieszkania zakonczone sukcesem i ciag dalszy poszukiwan pracy dla Garego. Ciesze sie, ze nie zaczelismy od Charlotte, nie podoba mi sie tam. W Asheville jest o wiele ladniej. 4 lipca spedzilismy w Rockhill u siostr taty Garego. Na swiatecznego grila przyjechalo okolo 30 czlonkow rodziny ale jak pozniej sie okazalo, ciagle brakowalo kolejnych 40 osob. To bardzo duza i nieco zwariowana rodzinka, jak zreszta kazdy tam powtarza.

Mistrzem ceremonii byl tata Garego. Upiekl na grilu kilkadziesiat hamburgerow i hot-dogow. Musze przyznac, ze te hamburgery nie byly zle. Przygotowanie wszystkiego zajelo czterem siostrom okolo godziny. Pokrojenie warzyw i uformowanie hamburgerow z mielonego miesa, to jest ten sekret domowych hamburgerow. Pozniej tzw. szwedzki stol. Hamburgery oczywiscie z duza iloscia salaty, pomidorow, papryki i sosow. Bardzo smakuje mi tutaj salatka ziemniaczana (prawie zupelnie zmiazdzone ziemniaki z gotowanym jajkiem, cebula, majonezem i przyprawami). Wszedzie pojawia sie ta papka z czerwonej fasoli, ktora nie zawsze mi smakuje, makarony z pomidorami i topionym serem zoltym, „diabelskie” jajka i kilka rodzajow ciast — zadne domowej roboty (w przyszlym tygodniu rodzice organizuja dla nas mala impreze, na pewno upieke cos swojskiego). Oczywiscie wszysko przegryza sie tutaj ogromna iloscia chipsow i przepija sie coca-cola, ewentualnie piwem ale to ktore bylo na grilu nie powinno nawet nazywac sie piwem, bo do piwa mu daleko. Ale to nie znaczy ze nie ma tutaj dobrego piwa — oczywiscie Corona, ktora juz wczesniej odkrylysmy z Ewa no i Samuel Adams, tez niezly. Ale i tak teskimy juz za polskim piwem.

Cala imreza trwala od 16:00 do 20:00. Na parkingu wokol grila utworzylismy bardzo zabawny krag i zaczely sie plotki i ploteczki. Ze wszystkimi staralismy zamienilismy kilka zdan. Wszyscy jak jeden maz mieli przy sobie zdjecia swoich dzieci, to chyba tez taka amerykanska tradycja i opowiadali o dzieciach bardzo duzo. Slyszelismy wiec o roznych osiagnieciach sportowych, szkolnych ale i o pierwszych randkach, to tez tutaj dosc popularny temat. Rozmawialam ze wszystkimi na ile tylko bylam w stanie sie z nimi dogadac. Wierzcie mi poludniowy akcent zwala z nog i po kilku godzinach wysilania sie w rozumieniu co tez oni chca mi powiedziec, mialam serdecznie dosc.

Survey America

Saturday 2 July 2005

Dostalam prace. To co wydarzylo sie tutaj w ciagu ostatniego tygodnia przekroczylo moje najsmielsze oczekiwania. Zastanawialam sie czy wogole bede miala szanse dostac prace w geodezji w tym roku.

Asheville, NC (Polnocna Karolina) — bardzo ladne, stare miasteczko z takim angielskim klimatem polozone w gorach — tam uderzylismy. Miasto bardzo nam sie podoba, jeszcze na pewno do tego wroce, poza tym znalazlam tam 26 firm geodezyjnych. Zaczelismy w poniedzialek, we wtorek po poludniu mialam juz pierwsza propozycje pracy, przyjelam ja w piatek rano. Nie spodziewalam sie, ze to wszystko tak szybko sie potoczy. Zaczynam 18 lipca, oczywiscie moga mnie jeszcze wyrzucic, jezeli im sie nie sprawdze…

Ten tydzien przyniosl wiele nowych doswiadczen, musze przyznac, ze niektore byly dosyc zaskakujace:

  1. Otwartosc i zyczliwosc geodetow — jestem dla nich zupelnie obca osoba, ktora do tego przyjechala z jakiegos odleglego, obcego dla nich kraju, bardzo czesto padalo pytanie, czy Polska jest juz krajem demokratycznym. Mimo to, wielu z nich nie tylko poswiecilo mi swoj czas ale rowniez udzielalo wielu rad, gdzie co znalesc, od czego mam zaczac zeby zdobyc tutaj uprawnienia, jak wygladaja egzaminy i jak wazne tutaj jest to, zeby te uprawnienia zdobyc. Bylam zaskoczona, w Polsce nie spotkalam sie, zeby tak powszechnie wszyscy na wstepie sprzedawali Ci cenne informacje, raczej samemu trzeba bylo szukac.
  2. Zainteresowanie firm — to na pewno przede wszystkim swiadczy o tym, ze na rynku duzo sie dzieje i jest ogromne potrzebowanie. Ale ja mialam tutaj obawy – kto chcialby rozmawiac z baba geodeta a do tego z Polski, gdzie to jest i czy oni maja tam juz komputery? A tu wrecz przeciwnie. Jezeli pojawialam sie w firmie i akurat nie bylo geodety, z ktorym moglabym porozmawiac to przewaznie do kilku doslownie godzin otrzymywalam telefon i umawiali sie ze mna na rozmowe. Ku mojemu zdziwieniu odzywaly sie raczej te wieksze firmy, ktore zajmuja sie rowniez inzynieria ladowa, projektami, GIS-em, fotogrametria …
  3. Rozmowy kwalifikacyjne — nigdy wczesniej nie bylam na rozmowie kwalifikacyjne, wiec za bardzo nie mam porownania ale dosc profesjonalnie to dla mnie wygladalo. Rozmowa trwala od 1 do 1,5 godziny. Przychodzil geodeta, lub geodeta z szefem calego biura. Wypytywali sie o wszystko, poczawszy od tego czym sie wczesniej zajmowalam, co lubilam robic, w czym bylam dobra, w czym slaba, co cenilam a czego nie lubilam u swojego poprzedniego szefa a skonczywszy na bardzij osobistych pytaniach dotyczacych mojej osobowosci, np. jak znosze porazki itd. Czesto pokazywali mi sprzet na jakim pracuja, oprowadzali mnie po biurze. Wiele pytan mnie zaskakiwalo np no dobrze na poczatek opowiedz nam cos o sobie… Kurcze nie wiadomo o czym mowic, mowilam o sprawach zawodowych ale nie bylam przekonana o co im chodzi, ale przeciez nie zaczne: urodzilam sie w 1978 r. w niewielkiej wiosce Jablonka, tuz pod Babia Gora… Wiele pytan bylo bardzo scisle zwiazanych z problemami, z jakimi mozna sie spotkac w pracy i musze przyznac, ze te trzy lata doswiadczenia zrobily swoje i nie musialam tam siedziec z otwarta buzia tylko wiedzialam o czym mowia albo wydawalo mi sie, ze wiedzialam o czym mowia…
  4. Jak wypadlam? — trudno do konca powiedziec na ile oni byli ze mna szczerzy a na ile byli po prostu uprzejmi. Raczej wykazywali zainteresowanie, mowili, ze spelniam ich wymagania i ze maja nadzieje ze wkrotce znowu sie ze mna skontaktuja. Ale ja nie ufam im w tej kwestii. Zaskoczylam sama siebie, ze potrafilam sie opanowac na tych rozmowach i juz po pierwszych mitutach zupelnie nie odczuwalam zdenerwowania i moglam na luzie z nimi rozmawiac.

Tylko jedna firma odpowiedziala natychmiast bardzo konkretna propozycja. Jest to sredniej wielkosci firma na rynku geodezyjnym w Asheville, NC, mniej wiecej taka jak nasza w Ludzmierzu — zatrudniaja wydaje mi sie ok 8 osob — zajmuja sie podobnymi projetkami jak my w Ludzmierzu. Zmiany jakie mnie czekaja — musze sie przestawic na Autocada i bede miala sanse popracowac na GPS-ach. Wydaje mi sie, ze takie cisnienie wystarczy mi na poczatek. Ale mam nadzieje, ze jeszcze w przyszlosci zapukam do Vaughn & Melton. A moze oni jeszcze sie do mnie odezwa.

W przyszlym tygodniu szukamy mieszkania — nie bedzie z tym problemow, jest mnostwo mieszkan, ktore mozemy wziasc od zaraz. No I teraz Gary zaczyna szukac intensywnie czegos dla siebie, bo do tej pory wozil mnie wszedzie. Jedziemy zatem do Asheville, to bardzo ladne miasto, w kazdym razie ja juz go polubilam.

Tymczasem jedziemy do rodziny taty Garego do Poludniowej Kroliny na swieto 4 lipca, wiec czeka mnie kolejna dawka wrazen.